Hello, I’m Yeliz
Dear Reader,
For those who read this blog for the first time, let me introduce what all this is about… “Yeliz Anlatıyor” can simply translated as “Yeliz Expresses”. You may ask expresses what? Her feelings, her opinions? This part is left blank intentionally because I wanted to feel free and amateur as much as possible to discover myself during this writing and meeting with the audience adventure in here. I hope you find this blog corner worth to spend some time on it.
All I expect is that there are variety of people all around the world and consequently there are different frameworks of opinions, perspective and their reflections. For that reason, please try to keep this in mind and try to force yourself to think in my shoes. Because all I try to do is the same in here, try to approach to the different issues from different angles and get the essence of the life for myself.
So far since I guess 2016, the blog was in my native language, Turkish. However, as of today, I reconsidered my options and decided to write in a bilingual manner. Here is a new challenge for me and it sounds exciting. New blog posts will be posted in a bilingual manner.
I hope you will enjoy this novel adventure with me. Please feel free to contact me via commentaries at the end of each blog post. I really would like to have some feedback 🙂
With very best wishes,
-
Wishful Thoughts About Life
Hi Everybody,
I discovered that wordpress has an app and I decided to give it a try because since I challenged myself with being in a bilingual format I apparently lost a little bit my appetite to write in here…
So, what’s today’s topic? Honestly, currently I’m 100% natural in texting. This means, I don’t have anything in my mind…
Today I received a news that made me think about life and death issues again. I lost a relative… Automatically, this made me think about how much time passed since my father has gone and today how I feel about it.
Life and human mind is very complicated and worth to be investigated in my own opinion because when make a self assessment, I feel fine and better than my own expectations from myself, but feel guilty about it at the same time. There are so much things are going on in these days and in my mind, I often find myself as repeating “I wish my father was able to see that!” All of a sudden, with the impact of his loss, there are huge lessons learnt and novel actions, consequent changes may be with relative achievements. However, I feel guilty because I realized that I could do everything now I’m doing while he was with me but I acted like a spoiled kid of his… I don’t know, some of the close circle people argued that “ the essence of your father and daughter relationship was like that there is no one to blame.” But even though, the reality is like this, it is not so possible relieve with such arguments for me… All I can do is these days is to talk in my prays and wish for that at least he can see that I’m a better person since he’s not with me anymore…
For my part, all I can say is that don’t let your beloved ones undermine your potential even if their intentions are so good that you feel their love at the first sight. Apparently and without any intention, parents’ over love and care may damage your actual potential. Please take the whole responsibility of your own life with the good and bad outcomes. Please try not put burden on the shoulder of others while the whole decisions is only your own primary concern. Please never stop trying even if you are not 100% sure about yourself. Eventually, life will bring you a point where you need to be for your own sake.
I think I know much more better now why I am so angry and aggressive deep down… thank you for reading this and help me to be sure about it. The native version of this writing will not be the exact same one because I believe I need to direct my feelings and thoughts as they are as possible… If I can find time, I will put the Turkish version in here 🙂
Thank you so much for reading and inspiring!!!
Very Best Wishes,
-
İnsan Kendiyle Nasıl Baş Başa Kalır?
Merhabalar,
İnsan sanırım kendinde olmayanı istemeye çok hem de çok alışkın ve belki de bu insanı biraz da olsun “açgözlü” olarak nitelememize neden olan şeylerin başında geliyordur. Bugünkü yazımda aslında hiçbir şeyin sandığımız gibi olmadığını anlamamız gerektiğini ortaya koymaya çalışacağım. Bunu yaparken kendi yaşantımdan örneklere yer vererek savımı desteklemeye çaba göstereceğim çünkü elimdeki tek sağlam kanıt kendi hayatım ve yaşanmışlıklarımdan edindiğim tecrübelerimle beraber bakış açımdır. Dolayısıyla bana katılıp katılmamak siz sevgili okuyucunun takdiridir. Şimdiden keyifli okumalar.
Geçtiğimiz günlerde dostane bir sohbette bir arkadaşımın en son kendiyle ne zaman yalnız kaldığını hatırlamadığına dair bir itiraf duydum.Bu söyleme öylesine takılmışım ki, sohbetin gerisini yakalayamayıp kendimce bir düşünce seline kapılmışım.Gerekçe veya memnuniyet kısmı bende yok, çok da önemli değil çünkü o esnada kafamda dönen tilki başka idi: “Kendiyle baş başa kalamamak nasıl olur?” Benim koşullarımda bu durum biraz enteresan bir keşif olacağa benziyor sizce de öyle değil mi? Baksanıza dostane bir söylemin ortasında bile kendimle baş başa kalmayı başarmışım! O an hemen anlamadım, artistlik yapıp bilgelik taslamayacağım, üzerine baya kafa yordum, insanın kendiyle yalnız kalması gerçekten elzem bir ihtiyaçtır. Bu herkese sağlanmalıdır ve bu talebe de saygı duyulmalıdır. Lakin, öylesine anlar sizler için gerçekten kısıtlı imkanlar dahilindeyse o halde bunu nasıl değerlendireceksiniz?
Yanıt çok ama çok basit: sadece sakin, enstrümental bir müzik açıp, odaklanmakta zorlanıyorsanız da gözlerinizi kapayıp kulağınızı müziğe kabartarak mümkünse karanlık bir odada oturmanız şiddetle tavsiye edilir. Meditasyon demiyorum bakarsanız, yoga veya pilates hiç demiyorum, kahve veya kendinizi şımartın da demiyorum. Sadece sakin enstrümental bir müziğe gözler kapalı kulak kabartın. Neden bunu öneriyorum biliyor musunuz? Çünkü zamanının büyük bir çoğunluğunu kendiyle geçiren biri olarak keşfettim ki, bu kendiyle baş başa kalma durumu sadece 5 duyusal bir ihtiyaç değil, tam tersine zihinsel bir ihtiyaçtır. İstediğiniz kadar kalabalıklar içinde kalın veya yalnız başınıza oturun, o zihin aktif olarak bir şeyle meşgul ise sizin kendinizle baş başa kalma gibi bir imkanınız yoktur. Çalışırken mesela, işinizle baş başasınız. Su içerken mesela, susamışlığınızla veya su ihtiyacınızla baş başasınız. Bu ve benzeri senaryolar türetilir de gider. Önemli olan hakikat burada şu: Zihniniz aktif olarak size bir takım baskın mesajlar ilettiği ve siz bunlara duyularınızı kabarttığınız sürece kendinizle baş başa kalmanız mümkün değildir. Bu baskın mesajları kapatmanız için de, 5 duyunuzu geçici bir süreliğine olabildiğince körleştirip tek bir kanal olan zihin sesinin akıp gitmesi için onu domine edecek hoş bir müzikle doldurmayı önermeyi uygun görüyorum. Meditasyon evet belki de kesin çözümdür, belki hoşunuza gider ama açıkçası ben bir süre sonra özellikle yarı oturur veya uzanır pozisyondaysam kendimi uyurken bulduğum için bu aktiviteye meditasyon demekten hoşlanmadım. Kaldı ki, arka fondan biri bana nefesime odaklanmamı söyleyip beni yarı hipnoz bir kafaya da getirmiyor. Sadece odağımı enstrümanları ne güzel çalıyorlar, hangi enstrümanlar acaba, veya şarkının sözlerinde kast edilen ne gibi ufacık sorulara yöneltip bir süre sonra onları da sormaz oluyorum.
Fark ettim ki, yazı başladığım niyetle gitmedi iyi de oldu bence… Ama biraz direksiyonu ele almanın vakti gelmiştir belki de… Özünde demek istediğim şu, hepimiz kendimizde olmayana hasret anlarla dolu yaşamayı da seçebiliriz; elimizdeki anın kıymetini bilip onu değerli kılmayı da seçebiliriz. Bu bizim elimizde. Yalnızlıksa bu pekala gördüğünüz veya yaşadığınız gibi bir stadyumda veya bir konserde de mümkün ama tek başınıza bir evde de son derece kalabalık bir yaşam da sürebiliriz. İçinde bulunduğumuz duruma yönelik biraz daha yaratıcı yaklaşarak çoğalmak optimistlik değil ama pekala mümkün. Tek kişiye göre epey gürültü bir yaşam sürebilirsiniz ama beş kişilik evde ölüm sessizliği de hakim olabilir. Nasıl yaşayacağımız günün sonunda bizim elimizde. O yüzden bir an’a hasret yaşıyorsak çözümü de oralarda bir yerdedir.
Bu aşamaya kadar geldiğiniz için teşekkür ederim.
Sevgiler,
-
Gerçeğimizle Yaşam – Unutmayacağız
Geçtiğimiz günlerde ülkece çok derin bir badire yaşadık. Yaralarımızı ne zaman, nasıl, ve hangi koşullarda sarıp saramayacağımız hala bir muamma… Hepimizin başı sağolsun, hepimize şifa dilerim, hepimiz için umut beslemek isterim. Yaşananları daha önce bir kez zikrettiğim gibi ne hayal gücüyle, ne empatiyle ne de başka herhangi bir mevhumla idrak etmemizin biz uzaktakiler için mümkünatı olmadığına emin gibiyim. Umarım bu sefer unutmayacağız, umarım bu sefer sahipleneceğiz, umarım bu sefer hatalarımızdan dersler çıkarıp daha aydınlık ve sağlam temelli günlere yelken açacağız. Şu anlık belli bir takım aksiyon alması gereken çevrelerin sükuneti veya cılız hareketleri bence yanlışların dik alasının yapıldığının göstergesidir.
Ben bu umutları boşuna taşımıyorum arkadaşlar çünkü hiçbir hareketi romantik bir akıma çevirmedik bu sefer, arabesk duygularda boğulmadık. Halkımız ve standart vatandaşlar olarak bizler orada olmayı, o acının duygusunu sindirdik, mantıksallaştırdık ve kendi benliğimizi bir kenara koyarak elimizden geldiğince, kumbaralarımızdan, alın terimizden, burslarımızdan, dolaplarımızdan, buzdolaplarımızdan, ahırlarımızdan, türlü türlü fedakarlıkta bulunarak rasyonel bir biçimde, bir fiil destek olmaya çalıştık, çalışıyoruz ve çalışacağız. Her harcamamızdan, tüm emeğimizden bugünler için yatırım yaptığımızı düşünürken hayali yatırım yapmış olduğumuz gerçeğini hiçe sayıp kendimize kalan ufak payımızı kendimiz gibi olan mağdur bireylerimizle paylaşıyoruz.
Acımız çok derin, edebiyat yapmayacağım. Geçtiğimiz seferlerde unuttuğumuzu düşünüyorum çünkü hep bir hikayenin arkasına sığınma durumu vardı. Bir hikaye yaratma merakı vardı, masalla çocuk uyutur gibi… Ama karnımız midemizde dolaşmaya başladığımızdan beri her türlü hikayeye karnımızın tok olduğunu idrak ettik. Bu yüzden unutmayacağız. Yeter ki, yeni senaryolar yazmasınlar… Yeter ki, aklımızı bulandırmasınlar… Açlıkla iki lokmaya tamah etmeyelim artık, bizler daha iyisine layığız. Toplumsal hafızamızı biraz daha acı ve arabeskle zehirlemeye devam eder ve bir de savunma hikayesi yazarlarsa – dün akşamki tek yürek’in bugünkü yansımaları gibi – hiçbirimiz sağlıklı düşünememeye başlayacağız. O yüzden kendinize tutunun, sevdiklerinize sarılın, çocukları güldürün. Geçici bir mutluluk anıyla silkinip mantığınıza ve sağduyunuza ihtiyacınız olduğunu unutmayın.
Aklımıza ihtiyacımız olduğu için biraz bardağı doldurmaya çalıştım, umarım sürç-ü lisan etmemişimdir. Yarası olan ve gocunan varsa da yapacak bir şey yok.
-
Post-Modern Stand-Up or Primitive Public-Down
I like twisting words. The headline looks like a direct translate Turkish joke even a bad one but believe me this joke is the better than my experience that I had today. 🙂 One of the web-based broadcasting channels that I signed up in Turkey, that’s where I’m from, was sending me an informatory advertisement about one of its stand-up programs for a long time. Today, the name of the program was sending me signals like “please watch me, please try me Yeliz” because it gives the impression of being about “single” people. So, at the end of the announcement of second season’s final, I decided to give it a try. I will not give the name of the channel or the program’s name in here because I don’t want to make any publicity at all.
The program is organized for forty-five minutes but I can barely watch it for twenty-two or three. It categorized as a stand-up comedy with a moderator comedian but I didn’t laugh. This can be a shocking news for those who know me well because I’ve generally well known by finding most of things easily funny. However, I didn’t even smile. As a very brief summary, this whole session was about the life three independent single women from the society and their dialogue with the “comedian” moderator. At the end of this approximately twenty-five minutes session of forcing myself to get into the topic; I decided my free time is so valuable for spreading over for such programs and closed it.
If we consider the program that I tried to watch, it is hard to say that it is a talk-show or stand-up in a classical manner we all know. If we label the stand-up comedies that I like and I know as the classics or the modern and these one as “post-moderns”, I have to say that adding “post-“ to a label should not have to make it specifically positive or good. My point is these types of “post-modern” stand-up comedies which frontier the public citizens and puts the comedians as the moderators seems the laziest way of earning money in terms of effort of the “comedian” moderator. You may argue that “Yeliz, they completely natural, their jokes and everything is %100 natural.” Even though this is true, what would I do with this naturality, if all I see is a public-show like a circus of freak show where people humiliate each other to look smart ass and force themselves to make everybody laugh at the end. It is a “post” because it is beyond the modern terms, however not in an intelligent manner. By the way, the given program example is not leading example of these kind of “post-modern” stand-up comedies; there are also other variations which I could only watch for five minutes in other paid web broadcasts as well.
I don’t know, I just can’t sit and laugh to the kind of things where people made fun of each other by downgrading or similar type of seemingly jokes. In my own personal opinion, there is no point to laugh these kinds of things because they look pathetic in a manner that they have no traces of thinking at all. We are looking, watching, listening, giving our precious time and dedication to supposedly experiences of the ordinary people. These conversations seemingly have a theme but actually not, they did not have conclusion or even an outcome. The only outcome I got from these kinds of programs is that I’m a more complex or older for this kind of programs.
I guess I have to admit that I’m getting older day by day even if I do not feel that way. The reason for having such a thought or having sense of feeling is that I cannot understand to which direction the world of broadcasting is going in a precise manner. Even though we have much more diversity in terms of option to watch, from my own personal perspective, I think we started to suffer from the quality of the contents in many terms. In my own opinion, for the sake of the technological facilitations, we gave up from the quality of the contents. Due to this obsession of quality of content of mine, I felt older than I actually am.
With am I going to laugh at the end if the paid web broadcast options are like this? Is the “post-modern” world means everything will go worse? Will we give up from the quality for the sake of other things? What will happen to the concepts, ethics and the products of the efforts? I believe this is no longer just a trade-off between quality and quantity but also there are other factors which can be discussed at other writings. What I believe is that in short, the importance of quality and effort lost its importance with this “post-modern” era. This is a very sad incident to see and we are surrounded by this degeneration. Yeah, I got older because I missed the good old days where there was a quality of the joke; where there was a quality of the laughter; where there was a quality of the effort in the joke and although it was more planned but it was so natural that you would see the excitement of the comedian in his/her eyes and body language at that moment. That was natural, not the public humiliation.
-
Yeni Tasarımın Yeni Denemesi
Değerli Okuyucu,
Bu blog köşesine ilk kez ulaşanlar için tüm bunların neyle ilgili olduğundan bahsetmeme izin verin. “Yeliz Anlatıyor” ama neyi anlatıyor? Duygularını mı? Düşüncelerini mi? Bu kısım kasıtlı olarak boş bırakılmıştır çünkü kendimi keşfetmek amacıyla burada amatör olarak yürüttüğüm yazma ve okuyucu ile buluşma maceram esnasında parmaklarımı ve zihnimi olabildiğince özgür bırakmak istedim. Umarım bu blog köşesini vakit geçirmeye değer bulursunuz.
Sizlerden tek beklentim, dünyada çeşit çeşit insan olduğunu ve bu yüzden de farklı farklı görüşlerin, perspektiflerin ve bunların yansımalarının olabileceğini unutmamanızdır. Bu nedenle yazılarımı okurken bu gerçeği aklınızda bulundurmanız ve kendinizi biraz benim penceremden bakmaya yönlendirmenizdir. Benim burada temel olarak yapmaya çalıştığım da aslında aynı şey; farklı konulara farklı açılardan yaklaşmaya ve hayatın özünü anlamaya çalışıyorum.
Sanırım 2016’dan beri blog köşemi takip ediyorsunuz veya yeni karşılaştınız. Bugüne kadar yalnızca Türkçe olarak yazdım ancak bundan sonrası için hem İngilizce hem de Türkçe olarak yazmaya devam etme kararı aldım. Yeni blog yazıları iki ayrı dil sekmesinde yayınlanacak şekilde organize edilecektir.
Umarım bu yeni maceramda benimle beraber keyifli vakit geçirirsiniz. Lütfen her blog yazısının sonunda yer alan yorum kısmından benimle iletişime geçmekten ve yorumlarınızı yapmaktan çekinmeyin. Biraz yapıcı katkı gerçekten hoşuma gider 🙂
Hakkımda
Değerli Okuyucu,
Bu blog köşesine ilk kez ulaşanlar için tüm bunların neyle ilgili olduğundan bahsetmeme izin verin. “Yeliz Anlatıyor” ama neyi anlatıyor? Duygularını mı? Düşüncelerini mi? Bu kısım kasıtlı olarak boş bırakılmıştır çünkü kendimi keşfetmek amacıyla burada amatör olarak yürüttüğüm yazma ve okuyucu ile buluşma maceram esnasında parmaklarımı ve zihnimi olabildiğince özgür bırakmak istedim. Umarım bu blog köşesini vakit geçirmeye değer bulursunuz.
Sizlerden tek beklentim, dünyada çeşit çeşit insan olduğunu ve bu yüzden de farklı farklı görüşlerin, perspektiflerin ve bunların yansımalarının olabileceğini unutmamanızdır. Bu nedenle yazılarımı okurken bu gerçeği aklınızda bulundurmanız ve kendinizi biraz benim penceremden bakmaya yönlendirmenizdir. Benim burada temel olarak yapmaya çalıştığım da aslında aynı şey; farklı konulara farklı açılardan yaklaşmaya ve hayatın özünü anlamaya çalışıyorum.
Sanırım 2016’dan beri blog köşemi takip ediyorsunuz veya yeni karşılaştınız. Bugüne kadar yalnızca Türkçe olarak yazdım ancak bundan sonrası için hem İngilizce hem de Türkçe olarak yazmaya devam etme kararı aldım. Yeni blog yazıları iki ayrı dil sekmesinde yayınlanacak şekilde organize edilecektir.
Umarım bu yeni maceramda benimle beraber keyifli vakit geçirirsiniz. Lütfen her blog yazısının sonunda yer alan yorum kısmından benimle iletişime geçmekten ve yorumlarınızı yapmaktan çekinmeyin. Biraz yapıcı katkı gerçekten hoşuma gider 🙂
Yeliz Anlatıyor - Yeliz Expresses 